Hona hemen nik idatzitako liburua:

TXIKIA  IZAN  NAHI  DUT!

Kaixo! Ni Maider izeneko neskatila jatorra, lagun ona, polita eta oso azkarra naiz. Oraintxe bertan 11 urte ditut baina Otsailaren 16an, 12 egingo ditut. Nire izena aitak jarri zidan zeren eta pila bat gustatzen zitzaion izena bai lehen eta baita orain.

Anai handi bat daukat, tuntun galanta. Ander deitzen da eta 16 urte ditu. Niretzako gaiztoa, ikasle txarra, tuntuna eta harroputza da. Baina esan dudan moduan, hori neure iritzia da. Nire gurasoentzat eta neska askorentzat munduko mutiko politena eta jatorrena da. Hori idaztea asko kostatu zait gezurrak ez zaizkidalako bat ere ez gustatzen eta gurasoek eta neska askok nire anaiataz pentsatzen dutena ez da egia. Nire anaiari bakarrik inporta zaio bere izaera fisikoa eta gainera pubertaroak harroputz galanta bihurtu du. Baina ez pentsatu txarto, Ander ez da horrela jaio. Txikitan beti jolasten zuen nirekin eta oso jatorra zen. Txikitan inoiz atera ez zuen amorrua, orain nirekin ateratzen ari da.

Askoz lehenago jaiotako bi pertsona geure gurasoak dira.

Amatxo Zuriñe deitzen da eta 47 urte egingo ditu Otsailaren 25ean. Ile kiskur beltza polita dauka eta sudur txikia. Sudurra oso barregarria da hotzarekin gorri-gorria ipintzen zaiolako. Neure amatxo irakaslea da eta beti dago prest Anderri eta bioi laguntzeko.

Aitatxo Juan deitzen da eta 49 urte dauzka. Ile gutxi dauka baina oso altua eta indartsua da. Bere begi berde argitsuak oso politak dira. Neure aitatxo zapatalaria da eta kazetaria izateko ikasi zuen.

Nire familia ezagutu duzue. Orain nire egun normal bat ezagutuko duzue.

Nire egun normal bat 8:30etan hasten da, eskolara joateko prestatzen hasteko. Nire aitak laranja-zukua eta esnea prestatzen dit.

-Maider!- oihukatzen dit berak. -Gosaria prest daukazu. Jarri galtzerdiak, zapatilak eta amantala!

Nik ez entzundakoa egiten dut eta berdina errepikatzen dit hiru edo lau biderrez. 8:50 direla, eskola 9:30etan hasten dela eta oso motela naizela ohartzen naizenean, hau erantzuten diot nire aitari erdi lo, oraindik eta bero-bero.

-Banoa!- oihukatzen diot nik, kroketa egiten dudan bitartean ohetik altxatzeko.

Gosaltzen dut, jasten naiz, hortzak gartzen ditut eta 9:15etan klasera noa, indarrik gabe.

4:30etan bueltatzen naiz etxera, poz-pozik. Merienda jan, apur baten Zapeando izeneko telebistako programa barregarri eta dibertigarri bat ikusi, etxerako lanak egin eta akademiara edo igeriketara noa. Bueltatzen naizenean, afaltzen dut eta telebistara noa, amak prestatu didan frutarekin. Anaiak ere egiten du hori, baina ni baino askoz arinago joaten da telebistara, ni jaten oso motela naizelako.

-Ohera oraintxe bertan, begiratu duzu zein ordu den?- galdetzen dit amatxok.

-Zer? 10ak dira, itxaron apur bat!- erantzuten diot nik.

Baina ezin dudanez beraren kontra irabazi, hortzak garbitu eta ohera joan behar naiz.

Niri buruz dena kontatu dizuet, gauza bat izan ezik eta hain ondo ezagutzen garenez, horretaz hitz egin nahi dut, nire ametsa. Berriro ere txikia izatea eta handia izan naizela gogoratzea txarto egin ditudan gauzak ondo egiteko da nire ametsa.

Badakit ez dela batere normala, ez posiblea. Badakit nire adineko neska guztiak handiak izan nahi dutela, baina nik ez, ni besteengandik desberdina, arraroa, berezia eta bakarra naiz.

Duela gutxi, hasi naizela konturatu naiz, aldatzen ari naizelako. Beste egun batean, Elexalde instituturako matrikulak eman zizkiguten. Hainbeste gauzekin, norbaiteri kontatu behar niola nabaritu nuen. Horretarako, nire amatxo pertsona aproposa zela pentsatu nuen.

Egun horretan nire ohean jesarri nintzen.

-Ama!- deitu nion nik –Etorri, mesedez!

Etorri zenean, nirekin jesarri zen eta den-dena kontatu nion.

-Berriro txikia izan nahi dut, gauza pila bat egin ditudalako txarto!- kontatu nion, negarrez.

Hori esan nuenean, nire amak horrela erantzun zidan:

- Mundu honetan, bihotza, inor ez da perfektua.

                           Janire Abad